Jakob Ludwig Felix Mendelssohn Bartholdy
ur. 3 lutego 1809 r. w Hamburgu, zm. 4 listopada 1847 r. w Lipsku – niemiecki kompozytor okresu romantyzmu.
Felix Mendelssohn-Bartholdy niemiecki kompozytor, dyrygent i pianista. Pochodził z zamożnej rodziny żydowskiej, jego rodzice utrzymywali liczne kontakty z przedstawicielami niemieckiej inteligencji i środowisk twórczych. Młody Feliks dorastał w atmosferze artystycznej, uczył się gry na skrzypcach i fortepianie na początku pod okiem matki i kolejnych pedagogów, a w 1819 roku, wraz z równie utalentowaną muzycznie siostrą Fanny, rozpoczął naukę kompozycji u Carla Zeltera. W ciągu kolejnych miesięcy skomponował kilkadziesiąt utworów, m.in. 6 symfonii na orkiestrę kameralną, operę komiczną i singspiel.
Podczas podróży do Weimaru w 1821 roku poznał 72-letniego wówczas Goethego, z którym, mimo że w chwili spotkania Mendelssohn był zaledwie dwunastoletnim chłopcem, nawiązał dłuższą relację. W 1823 roku przebywał z rodziną w Lozannie, gdzie ukończył swój op. 1. W tym czasie zaczął też występować publicznie jako pianista. Skomponowana w 1824 roku I Symfonia c-moll na wielką orkiestrę zamknęła okres nauki obejmujący, bagatela, prawie sto utworów.
Po podróżach do Weimaru i Paryża, podczas których poznał wielu sławnych wówczas twórców (m.in. Meyerbeera, Rossiniego), rodzina kompozytora osiadła w Berlinie. Niebawem dom Mendelssohnów stał się najważniejszym salonem artystycznym w mieście. Organizowano w nim koncerty, odczyty i spektakle. Pierwsze znamiona dojrzałości stylu Feliksa prezentuje m.in. skomponowana w tym okresie uwertura Sen nocy letniej (1826), której prawykonaniem dyrygował kompozytor w 1827 roku w Szczecinie.
Od 1829 roku przebywał w Londynie, skąd wybrał się w podróż po Szkocji. Pokłosiem tego pobytu jest sławna Symfonia „Szkocka”. Po powrocie udał się w kolejną podróż, tym razem na południe Europy, skąd przywiózł m.in. Symfonię „Włoską”. W drodze powrotnej zatrzymał się w Paryżu. Tam wysłuchał pierwszego koncertu Chopina, z którym nawiązał w późniejszym czasie serdeczne kontakty.
Felix Mendelssohn-Bartholdy był zapalonym animatorem życia muzycznego. Jemu zawdzięczać należy wprowadzenie do repertuaru koncertowego dzieł wcześniejszych kompozytorów, jak Bacha czy Haendla. Pracował przy powoływaniu teatru w Düsseldorfie, następnie objął funkcję dyrektora sali koncertowej w Lipsku.
W 1835 roku zmarł jego ojciec, wobec czego Felix przejąć musiał pełną odpowiedzialność za swoje życie i karierę. Zaszły wówczas zmiany w prywatnym życiu kompozytora. Poznał Roberta Schumanna, z którym połączyła go długoletnia przyjaźń, a w 1837 roku ożenił się. W tym czasie prowadził ożywioną działalność organizacyjną przy wielu festiwalach muzycznych w Europie, dzięki jego staraniom otwarto także w 1843 roku konserwatorium w Berlinie.
W międzyczasie zmarła matka Mendelssohna, a niebawem też ukochana siostra artysty, Fanny, również kompozytorka. Pogarszający się stan zdrowia zmusił Mendelssohna do zaprzestania działalności koncertowej i organizacyjnej. Zmarł w wyniku udaru mózgu, pochowano go w Berlinie, obok siostry.
Marsz weselny Mendelssohna to najbardziej znany fragment muzyki Feliksa Mendelssohna do Snu nocy letniej Szekspira. Skomponowany w 1842. Często grywany jest w kościołach na zakończenie ślubów, wówczas najczęściej na organach, co jednak nie jest zgodne z przepisami liturgicznymi Kościoła katolickiego, gdyż nie jest to utwór liturgiczny (a tylko takie mogą być wykonywane w czasie liturgii), ani nawet religijny. Nie zmienia to faktu, że można wykonywać utwory nie liturgiczne (niereligijne) poza mszą świętą. Według soboru II watykańskiego moment zakończenia liturgii to rozesłanie wiernych, to jest moment odpowiedzi wiernych „Bogu niech będą dzięki”
Pierwsze wykonanie Marszu odbyło się na ślubie Dorothy Carew i Toma Daniela w anglikańskim kościele św. Piotra w Tiverton 2 czerwca 1847.
Popularność Marszu w roli muzyki towarzyszącej ślubom datuje się jednak od 25 stycznia 1858 roku, kiedy to został wykonany w anglikańskiej kaplicy królewskiej St. James’s Palace w Londynie podczas ślubu księżnej Wiktorii Koburg (najstarszej córki królowej Wiktorii) z księciem Fryderykiem Hohenzollernem (późniejszym cesarzem Niemiec). Wyboru utworu dokonała panna młoda.
Źródło: zasoby internetowe