W przeszłości terytorium współczesnej gminy należało do różnych jednostek administracyjnych. Kujawy znalazły się w granicach tworzącego się państwa polskiego już za czasów Mieszka I. Później w roku 1138 na mocy testamentu księcia Bolesława Krzywoustego przypadły wraz z Mazowszem jego synowi Bolesławowi Kędzierzawemu. Następnie od 1173 dzielnicą władał syn Kędzierzawego Leszek, po jego śmierci w 1186 władzę przejął stryj Kazimierz Sprawiedliwy. Później Kujawy i Mazowsze przypadały Konradowi Mazowieckiemu, a po nim w roku 1236 jego synowi Kazimierzowi, za rządów którego pojawił się pierwszy kasztelan inowrocławski. Gdy Kazimierz zmarł, jego synowie podzielili Kujawy na część brzeską i inowrocławską, ta znalazłszy się pod rządami Ziemomysła, ulega na początku XIV wieku dalszym podziałom. Od około 1314 roku syn Kazimierz został księciem gniewkowskim, zarządzane przez niego terytorium obejmowało kasztelanie gniewkowską i słońską. Rojewo z najbliższą okolicą znalazło się w kasztelanii gniewkowskiej. Obok urzędu kasztelana pojawili się inni urzędnicy ziemscy, jak wojewoda gniewkowski. Na przełomie lat 1363/1364 miejscowy książę Władysław Biały zostawił księstwo gniewkowskie królowi Kazimierzowi Wielkiemu. Z ramienia króla w Gniewkowie pojawił się starosta Sędziwój z Szubina. Gdy około 1390 roku książę Władysław Opolczyk większość księstwa gniewkowskiego podporządkował Inowrocławiowi, przestało ono istnieć w sensie publiczno – prawnym. W latach 1413 – 1420 zanika pojęcie województwa gniewkowskiego. W skład dawnego województwa inowrocławskiego wchodziły dwa powiaty, inowrocławski i bydgoski. W roku 1772 zostały zajęte przez wojska pruskie Fryderyka II. W okresie Księstwa Warszawskiego powiat inowrocławski wszedł do departamentu bydgoskiego. W roku 1815 po upadku Księstwa powiat inowrocławski wraz z całym departamentem bydgoskim włączono do Wielkiego Księstwa Poznańskiego.
Pierwsza wzmianka pisana o Rojewie pochodzi z 1233 r., kiedy to „Rogowo” z przyległościami sięgającymi pod mury miejskie Inowrocławia, nadał Krzyżakom książę kujawski Kazimierz. Na mocy ugody zawartej z Konradem Mazowieckim, w 1235 r. wieś pozostała przy Krzyżakach, a w 1257 r. książę Kazimierz nabył ją za 60 grzywien. W XIV w. należała do kasztelanii gniewkowskiej, a później były to dobra królewskie. W 2. poł. XVI w. nabyli ją Moszczeńscy herbu Nałęcz, którzy w 1583 r. mieli tu 6 łanów osiadłych, 2 zagrodników i 1 komornika. Drugą część Rojewa z 10 łanami osiadłymi, 2 zagrodnikami i 2 rzeźnikami dzierżył Andrzej Kaczkowski. Do rodziny Kaczkowskich wieś należała przez kolejne 150 lat.
Po III rozbiorze Polski majątek znajdował się w rękach niemieckich. Około poł. XIX w. wieś stanowiła już dominium, okręg wiejski oraz okręg dominialny w powiecie inowrocławskim. Należała do parafii katolickiej w Płonkowie i ewangelickiej w Rojewicach. Do okręgu wiejskiego należały też Huby Wybranowskie; razem miał on 27 domów z 221 mieszkańcami, w tym 51 ewangelików i 170 katolików. Okręg posiadał 120 ha gruntów, w tym 95 ha ziem uprawnych i 15 ha łąk. Czysty dochód gruntowy wynosił 2042,65 marek. Dominium Rojewo miało 10 domów ze 181 mieszkańcami i 623 ha obszaru, w tym 509,8 ha ziem uprawnych, 86,2 ha łąk i pastwisk, 5 ha lasów, 13,6 ha nieużytków i 8,2 ha wód. Czysty dochód gruntowy podawany do naliczenia podatku wynosił 11884 marki. Majątek specjalizował się w uprawie buraków, tuczu i chowie bydła oraz nierogacizny rasy Berkshire, miał też własną kolejkę prowadzącą do cukrowni w Wierzchosławicach. Z kolei do okręgu dominialnego należało Wybranowo ze 126 mieszkańcami w 5 domach. Okręg ten łącznie posiadał 15 domów z 307 mieszkańcami, w tym 59 ewangelików i 248 katolików oraz prawie 1000 ha obszaru. Trudno po ponad 100 latach stwierdzić, dlaczego Prusacy postanowili zlikwidować tak duży majątek? Został on rozparcelowany już przed końcem XIX w., a we wsi poczyniono ogromne zmiany. Zburzono część zabudowań, zasypano jeden ze stawów, a pośrodku parku wybudowano kościół ewangelicki. Jego budowa trwała w latach 1905-1910. Równolegle, na terenie wokół kościoła wytyczono nowe ulice, a główny odcinek drogi Złotniki-Gniewkowo biegnącej przez wieś został nieco „wyprostowany”. W 1930 r. wieś stanowiła gminę w powiecie inowrocławskim, województwie poznańskim i liczyła 540 mieszkańców. Były tu dwa sklepy z artykułami kolonialnymi należące do Z. Karonia i K. Zielińskiego, tegoż karczma oraz wiatraki E. Schmidta i W. Schneidera. Usługi kowalskie świadczył L. Litwin. W 1938 r. Rojewo na krótko znalazło się w województwie pomorskim. W czasie 2. wojny światowej wieś znalazła się pod administracją niemiecką, a po 1945 r. Rojewo stało się typową wsią rolniczą.Gmina Rojewo w obecnych granicach powstała wskutek reformy administracyjnej 1973 roku i należała do województwa bydgoskiego. W 1977 r. utworzona została gmina Rojewo, początkowo znajdująca się w woj. bydgoskim, a od 1999 r. – kujawsko-pomorskim.
